Het was heus niet zo dat hij niet durfde te vechten tegen de draak maar.... maar...... maar..... het was gewoon zo'n grote draak. Met vuur uit zijn neus en......... en wist hij het maar.
En nu was hij alleen, hij kon natuurlijk nooit meer aankomen bij prinses Prinsilla, dat snapte hij ook wel. Zelfs zijn trouwe paardje had hem verlaten. En nu was hij helemaal alleen, zo alleen, zo alleen.
Opeens hield hij het niet meer en hij begon toch te huilen en huilen en huilen en huilen. Hij stortte neer op het pad tot niets meer in staat. Oooh wat voelde hij zich toch alleen! Zijn gehuil was in de wijde omgeving te horen en opeens verscheen daar een hondje die zich aan ridder Peerbooms zijde vleide. Toen verschenen er wat kippen, koeien en zelfs een paardje om ridder Peerbooms te troosten.
Langzaam maar zeker werd het huilen van ridder Peerbooms minder en na een uur waren ridder Peerbooms tranen langzaam gedroogd. Hij wist niet of het echt zo was maar hij had het idee dat alle dieren hem vragend aankeken, wachtend om te horen waarom hij zo verdrietig was. En iedereen weet dat erover praten altijd helpt dus daar stak ridder Peerbooms van wal.
Hij startte met dat hij zich thuis zo alleen voelde en op zoek ging naar een leuk prinsesje. Dat hij weken op zoek was geweest en opeens was ze daar! Zijn eigen prinses Prinsilla! Hij vertelde over haar leuke lach, haar mooie haren, haar grappige streken en over hoe goed ze bij elkaar pasten. Hij praatte honderd uit over hun huizenjacht en opeens kwam hij bij de draak. Even overwoog hij om het verhaal een beetje mooier te maken dan het was, een beetje maar, iets met dat voordat hij iets kon doen zijn eigen prinses al opgeslokt was door het metershoge beest maar hij kreeg het niet over zijn lippen.
In plaats daarvan deed ridder Peerbooms iets wat hij nog nooit gedaan had: hij vertelde de naakte waarheid. Hij liet niets weg. Hij vertelde dat zijn riddertaken nooit echt wat hadden voorgesteld, dat hij nooit eerder een draak gezien had en hij vertelde dat hij prinses Prinsilla gewoon had achtergelaten en geen idee had of ze nog leefde en hoe het met haar ging.
Eenmaal klaar met zijn verhaal deed hij zijn ogen open met de verwachting dat hij weer alleen zou zijn, wie zou er niet weglopen bij zo'n lafaard, maar om hem heen stond nog steeds de hele dierenstal hem rustig aan te kijken terwijl ze wat gras aan het eten waren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten