Daarom was het ochtendritueel van de prinses deze dag uitgebreider dan normaal. Ze ging natuurlijk uitgebreid in bad (geholpen door haar vele dienstmeiden). Daarna werd haar haar gekamd. Ze zocht haar mooiste jurk uit, wat niet meeviel. De prinses verveelde zich namelijk vrij regelmatig en om zichzelf dan bezig te houden kocht ze jurken. Jurken in de uitverkoop, de duurste jurken, jurken speciaal voor haar ontworpen, de prinses had ze allemaal.
En allemaal hingen ze in haar speciale jurken kleedkamer, de meeste nog nooit gedragen. Het was dus nogal een tijdrovend karwij om de mooiste jurk uit te zoeken. Maar uiteindelijk had ze toch DE jurk voor vandaag gevonden. Eentje waarbij haar borsten mooi uitkwamen, haar buikje mooi strak leek en haar billen, oeh la la.
Daarna moest de prinses op zoek naar schoenen voor bij de jurk. Zoals een echte vrouw betaamd had de prinses ook een ruime collectie schoenen. Ruim genoeg om ze niet allemaal te kunnen herinneren maar uiteindelijk had ze ook de perfecte schoenen aan.
Rond een uur of 12 was de prinses dan eindelijk klaar om zich in haar torenkamer neer te zetten, haar lakens uit te gooien (niet dat de prinses van plan was daar zelf naar beneden te klimmen maar ze wilde dat de prins van haar dromen niet het idee zou hebben dat hij er makkelijk vanaf zou komen en de trap kon gebruiken) en te gaan zitten wachten.
Een uur later waren er al vele mensen langs komen rijden maar geen prins te bekennen. Een half uurtje later was er gelukkig wel wat te doen. Weer kwam een simpele ridder om haar hand vragen. Pffff, alsof de prinses ooooit met een ridder in zee zou gaan. Een ridder, zo last season vond ze dat. Maar goed, het was altijd leuk om een tijdje te spelen met zo'n ridder, totdat hij ervan overtuigd was dat ze voor hem zou gaan kiezen en hem daarna bruut weg te sturen.
Hahahahahahaha, de blik op het gezicht van de ridder maakte haar hele dag bijna goed.
Rond een uur of 5 begon de prinses te geloven dat haar voorgevoel haar misschien voor had gelogen. Dat ook vandaag haar prins haar niet zou komen halen om mee te nemen naar zijn fantastische kasteel. Ze wilde net naar binnen klimmen om een jurk te bestellen waarvan de prins spontaan in katzwijm zou vallen toen ze in de verte een paard aan zag komen.
Helaas, toen het paard wat dichterbij was werd duidelijk dat het weer niet haar prins was maar een ridder. Hmmmmm, maar ja, een beetje met deze ridder spelen zou ook leuk kunnen zijn. Braaf ging ze dan ook weer zitten wachten tot hij zich voor zou stellen en om haar hand zou vragen.
Toen hij vlak bij was tuitte ze haar lippen voor een extra verleidelijk effect (ze had dat in het prinsessen handboek gelezen en tot nu werkte het altijd) zodat de ridder zich wel aan haar voeten moest werpen.
Ze deed haar ogen dicht (iets wat de mannen sowieso niet konden weerstaan) en wachtte tot hij zou stoppen.
Tien seconden later deed ze haar ogen weer open en zag ze nog net dat hij zijn helm aan tikte en verder reed. HIJ REED GEWOON VERDER! Wel verdorie, wat dacht die brutale ridder wel niet, dat zij niet goed genoeg was ofzo voor hem?
Voordat ze goed en wel kon bedenken wat nu het slimste was (dit soort situaties stonden helemaal niet in het prinsessen handboek) had ze al Hee geschreeuwd.
Gelukkig, de ridder draaide zich weer naar haar om.....
Hij zette zijn paard stil voor het kasteel maar zei nog steeds niets. Een minuut lang staarden de ridder en de prinses elkaar aan zonder een woord te zeggen totdat de prinses zich niet meer in kon houden (geduld was nooit haar sterkste kant geweest). "Zeg, weet je wel niet wie ik ben?"
In plaats van zijn excuses aan te bieden en door zijn knieën te gaan begon de ridder te grinniken. Wel verdorie, zo'n brutale vlegel had de prinses nog nooit ontmoet. Maar ze moest wel bekennen dat het best een knappe ridder was. Erg knap eigenlijk als ze goed keek.
"Waar ben je eigenlijk naar onderweg?" Verdorie, nou had de prinses alweer als eerste gesproken. Even leek de ridder te twijfelen en toen antwoordde hij: "nergens bijzonders eigenlijk. Ik was het thuis gewoon zat en dacht: ik ga eens een ritje maken" (ridders mogen af en toe best een leugentje om bestwil vertellen).
Een verdomde lange minuut later waarin ze beiden niets zeiden en elkaar alleen aan het aanstaren waren opende de ridder zijn mond: "als je wilt mag je best meerijden".
Natuurlijk kon de prinses hier niet op ingaan. Wat dacht hij wel niet? Dat ze zo makkelijk was? Maar een of andere manier kwam er uit haar mond: "als je een momentje hebt, ik ben zo beneden". En voor ze het wist had ze haar vader en moeder gedag gezegd (die erg blij waren dat de prinses eindelijk vertrok), haar paard uit stal gehaald en reed ze naast de ridder op weg naar het onbekende....
Het landschap werd al snel wild, de kleuren waren bijna oogverblindend, het pad kronkelde alle kanten op en de prinses en ridder peerbooms? Die hadden alleen nog maar oog voor elkaar....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten